Από σήμερα ξεκινούν πάλι τα μαθήματα για τους μικρούς μαθητές. Νηπιαγωγεία και δημοτικά, σε πλήρη λειτουργία. Δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο υγειές, από μαθητές σε μια σχολική αυλή, να τρέχουν, να φωνάζουν, να παίζουν, να μεγαλώνουν και να αποτελούν το αύριο της κοινωνίας. Για να αποτελέσουν όμως το αύριο της κοινωνίας πρέπει να τους φροντίσει το σήμερα, στο μυαλό, στην ψυχή και στο σώμα. Να εκπαιδευτούν και να θωρακιστούν σωστά.
Η πανδημία, ήδη έχει φέρει ανακατατάξεις στις ζωές όλων. Από αυτές δεν εξαιρούνται τα παιδιά. Το σχολείο αποτελεί κυριολεκτικά τη μικρογραφία ολόκληρης της δομής ενός μεγάλου συστήματος. Από τη μικρογραφία αυτή μπορεί να κάποιος να αντλήσει πληροφορίες για το πόσο καλά, μέτρια ή κακά κινείται η Πολιτεία.
Στο τέλος της δεκαετίας που μόλις ξεκίνησε, πολλά από τα παιδιά του δημοτικού, θα είναι ενήλικες και θα μιλούν για τα όσα έζησαν την περίοδο αυτή.
Σκεφτείτε ότι ενδεχομένως θα πουν: Είχαν κλείσει τα σχολεία για μήνες, προσπαθούσαμε να κάνουμε μάθημα αλλά «κοβόταν» το internet, είχαμε έναν υπολογιστή και όλοι τον είχαν ανάγκη, γιατί και ο/η αδερφός μου πήγαινε σχολείο και οι γονείς μου δούλευαν από το σπίτι. Δεν θυμάμαι να έμαθα κάτι εκείνη την περίοδο. Όταν πήγαμε σχολείο παίρναμε μαζί και την κουβέρτα μας, επειδή έπρεπε να έχουμε τα παράθυρα ανοιχτά!
Να παίρνουμε μαζί την κουβέρτα μας!!!!!!
Ο σημερινός μαθητής έβαλε στο λεξιλόγιό του λέξεις όπως, αντισηπτικό, μάσκα, κορονοϊός, αποστάσεις. Έμαθε να ζει μακριά από τους φίλους του, να παίζει μοναχικά, και να μας «κρατάει» για έκπληξη τί ενήλικας θα γίνει σαν θα μεγαλώσει, μετά από αυτή την παγκόσμια περιπέτεια.
Μένει να δείξει το κοντινό μέλλον πόσα εκπαιδευτικά κενά θα έχει ο σημερινός μαθητής, πόσο τον επηρέασε στην ψυχοσύνθεσή του η πανδημία και σε ποιο πολιτικο-οικονομικό ιστό θα δράσει ως ενήλικας, μετά από τα όσα θα αφήσει πίσω του ο Covid-19.