Εισήγηση Σίμου Δανιηλίδη, Δημάρχου Νεάπολης-Συκεών και Αντιπροέδρου της Επιτροπής Υγείας & Κοινωνικής Πρόνοιας της ΚΕΔΕ, στο Συνέδριο της ΚΕΔΕ
« Ακόμη ένα τακτικό συνέδριο όπου ηΤοπική Αυτοδιοίκηση συζητά για την εξέλιξητου θεσμού, μετρά τις δράσεις της,αποτιμά το έργο της και θέτει τα αιτήματακαι τις διεκδικήσεις της.
Όμως, που βρισκόμαστε συγκριτικάμε πέρυσι;
Η Ελλάδα διαβαίνει το δρόμο κατά άλλους της μεταμνημονιακής και κατά άλλους της νεομνημονιακής εποχής. Σε κάθε περίπτωση, συνεχίζει ναδιαβαίνει το δρόμο της κρίσης, της φτώχειας, της λιτότητας και της επιτήρησης.
Στη Βόρεια Ελλάδα, στη Μακεδονία μας, βιώνουμε μια θολή συμφωνία που στήνει κερκόπορτες αλυτρωτισμού και παγιώνει κρίσιμα ζητήματαγλώσσας και ταυτότητας, κόντρα στη μέχρι σήμερα εθνική γραμμή. Καιαυτό συμβαίνει σε ένα πλαίσιο που καλλιεργεί ακραίους εθνικισμούς καιγονιμοποιεί φασιστικές αντιλήψεις, σε μια εποχή που τα ξενοφοβικά καιεθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη με τη λαϊκιστική τους ρητορική ενισχύουν τη δύναμή τους. Και αυτό έχει τη σημασία του εάν αναλογιστούμε πωςη Ευρώπη και η συντηρητική ηγεσία της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτάτα ζητήματα που γεννιούνται κυρίως από την οικονομική κρίση.
Η κοινωνία δεν έχει ορθοποδήσει και φυσικά οι πολίτες, ιδιαίτερα στακατώτερα και τα μεσαία στρώματα, δεν βολεύονται με πολιτικές πρόσκαιρουκαι επιδοματικού χαρακτήρα, με ατελή και λειψά μέτρα που «επιχρυσώνονταικαταλλήλως για να λάμπουνε επαρκώς».
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση βρίσκεται σε υποχώρηση δεχόμενη επιθέσεις θεσμικής υποβάθμισης και δημοσιονομικών περιορισμών. Η κυβέρνηση λειτουργεί ως Προκρούστης όπου με τον Κλεισθένη κόβοντας το περίσσευμα της Δημοκρατίας και της κυβερνησιμότητας των ΟΤΑ, στο όνομα των δικαιωμάτων των οργανωμένων μειοψηφιών τις οποίες αναγορεύει σε ρυθμιστές του αυτοδιοικητικού συστήματος, οδηγεί την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε επικίνδυνους πειραματισμούς και ακυβερνησία. Ταυτόχρονα με τις δημοσιονομικές της πολιτικές, τραβώντας τη φτώχεια των δήμων, περικόπτει επιπλέον πόρους, εξαφανίζει το ΠΔΕ, αφήνοντας τους δήμους σε οικονομικό τέλμα.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, ως πονηρή αλεπού κωφεύει στις δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν εργαζόμενους για αναδρομικά δώρων και επιδομάτων. Θεωρεί πως δεν είναι δικό της πρόβλημα, πως δεν έχει πολιτικό κόστος. Αφήνει τους δήμους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Να πληρώσουν από αυτά που δεν έχουν και από αυτά που τους περιέκοψε. Φέρνει σε αντιπαράθεση εργαζόμενους και δημάρχους για ένα ζήτημα που είναι αποκλειστικά υπεύθυνη να επιλύσει. Όπως ακριβώς έκανε και με τα ειδικά μισθολόγια.
Αυτός είναι ο τρόπος διαχείρισης των υποθέσεων της Αυτοδιοίκησης.
Κόβει και τραβάει. Κόβει Δημοκρατία και τραβάει λιτότητα.
Σήμερα δεν είμαστε απλώς στο μηδέν συγκριτικά με πέρυσι. Είμαστε στο μείον.
Κανένα μέτρο ενίσχυσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αντίθετα, περιορισμοί και υποβάθμιση.
Αυτό αποτυπώνεται περίτρανα και στα ζητήματα που απασχολούν τον τομέα της κοινωνικής πολιτικής, της υγείας και της απασχόλησης.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, τα μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα στις χώρες της Ευρώπης και στην Ελλάδα και οι συντηρητικές αντιλήψεις αντιμετώπισής τους, έθεσαν στο περιθώριο την κοινωνική διάσταση του κράτους, επέβαλαν πολιτικές σκληρής λιτότητας, κατέλυσαν κοινωνικά δικαιώματα, διεύρυναν τη φτώχια.
Η παρατεταμένη οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελλάδα ανέδειξε την αδυναμία του κράτους να εξασφαλίσει συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής και έκανε εμφανή την απουσία οργανωμένου κοινωνικού κράτους. Αντίθετα με άλλες ανεπτυγμένες χώρες, η Ελλάδα εισήλθε στην κρίση χωρίς να έχει διαμορφώσει ένα σταθερό και αποτελεσματικό σύστημα κοινωνικής προστασίας και βοήθειας προς τους ανέργους και τους κοινωνικά ευάλωτους, με αποτέλεσμα πάρα πολλοί άνθρωποι να περιέλθουν τα τελευταία χρόνια σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Ακόμα καισήμερα, τα ποσοστά ανεργίας παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, στο 20% περίπου το πρώτο τρίμηνο του 2018, ενώ στους νέους το ποσοστό αυτό ανέρχεται στα 43,8%.
Παράλληλα, λόγω της παρατεταμένης κρίσης και της ανεργίας, έχουν αυξηθεί τα προβλήματα υγείας των κατοίκων της χώρας και μελέτες εντοπίζουν ότι έχουν αυξηθεί δραματικά οι ψυχικές ασθένειες, την ίδια ώρα που το δημόσιο σύστημα υγείας, υποστελεχωμένο και υποχρηματοδοτούμενο φυλλοροεί και δεν είναι πια σε θέση να προσφέρει τα στοιχειώδη στους ασθενείς.
Το ελλιπές και καχεκτικό κοινωνικό κράτος στη χώρα μας, υποκαταστάθηκε από τη δράση των αυτοδιοικητικών αρχών. Η ελληνική Αυτοδιοίκηση υπερέβη τις ανεπαρκείς αρμοδιότητές της και αναδείχθηκε σε ισχυρό πυλώνα αντιμετώπισης των τοπικών κοινωνικών προβλημάτων και διατήρησης της κοινωνικής συνοχής.
Οι πολιτικές, οι δομές, τα προγράμματα και οι δράσεις που αναπτύχθηκαν την περίοδο αυτή σε τοπικό επίπεδο, αναδεικνύουν τον ρόλο της Αυτοδιοίκησης και ενισχύουν το αίτημα για θεσμική αναβάθμιση και εκχώρηση αποκλειστικών αρμοδιοτήτων στον κοινωνικό τομέα. Πάρα ταύτα, οι πρόσφατες πολιτικές της κυβέρνησης διογκώνουν το συγκεντρωτισμό του κράτους και αγνοούν συστηματικά την ολοκληρωμένη προσέγγιση της κοινωνικής πολιτικής που οφείλει να διασφαλίζει ότι τα διαφορετικά συστήματα παροχής υπηρεσιών διασυνδέονται και λειτουργούν συμπληρωματικά, εντάσσοντας την Τ.Α. στην ευρύτερη «αλυσίδα» κοινωνικής πολιτικής της χώρας.
Όπως χαρακτηριστικά βιώνουμε με το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης, το οποίο υλοποιείται τα τελευταία δύο χρόνια λόγω της ευαισθησίας των τοπικών Αρχών, παρά την ελλιπή στελέχωση των δήμων και σε βάρος άλλων σημαντικών εργασιών, το κράτος εκχωρεί στην Τ.Α. μόνο ρόλους διαχείρισης των πολιτικών που το ίδιο αποφασίζει ερήμην της.
Πάρα ταύτα, εμείς επιμένουμε και θα επανερχόμαστε συστηματικά στις θέσεις και απαιτήσεις μας για τον εκσυγχρονισμό του κοινωνικού κράτους και την πραγματική του αποκέντρωση.
Τομέας της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας
Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας καταγράφει ότι τα τελευταία 20 χρόνια, στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, υπάρχει μια ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στις εθνικές πολιτικές για την προαγωγή της υγείας ως ισότιμος εταίρος. Τραγική εξαίρεση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο της αποκέντρωσης της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και της πρόληψης αποτελεί η χώρα μας!
Παρά το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια έχουμε επισημάνει τις αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας όσον αφορά στην παροχή υπηρεσιών σε προβλήματα υγείας «μικρού κινδύνου», παρά τις πολλαπλές ομόφωνες αποφάσεις της ΚΕΔΕ για την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα αποκέντρωσης των υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και παρά το ότι ο «Καλλικράτης» δίνει τη δυνατότητα άσκησης πολιτικής για την υγεία σε τοπικό επίπεδο μέσω των Δημοτικών Ιατρείων, δεν υπήρξε ανταπόκριση από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Με την Μεταρρύθμιση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και τη δημιουργία των Τοπικών Ομάδων Υγείας (με το νόμο 4486/7-8-2017), η Κυβέρνηση υιοθετεί την κοινωνικά και πολιτικά παρωχημένη άποψη για την παροχή Υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας από δομές υπαγόμενες στο ίδιο το υπουργείο Υγείας.
Στη νέα αυτή Μεταρρύθμιση δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα, ούτε για τα ζητήματα της αποκεντρωμένης λειτουργίας των δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας από τους δήμους της χώρας, αλλά ούτε και για τη δια-σύνδεση των υπαρχόντων δημοτικών δομών με το Εθνικό Σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Ένας μεγάλος αριθμός Δημοτικών Ιατρείων, κινητών μονάδων πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, Κέντρων Πρόληψης και Δημοτικών Κοινωνικών Φαρμακείων, απλά δεν υπάρχουν για την ηγεσία του υπουργείου Υγείας.
Ο τομέας της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας πρέπει να είναι το πεδίο εφαρμογής μιας νέας πολιτικής για την υγεία και την αποκέντρωση, στο πλαίσιο της διαμόρφωσης ενός ισχυρού Εθνικού Συστήματος Υγείας και ενός ισχυρού συστήματος Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η αναδιοργάνωση του δημόσιου συστήματος υγείας επιβάλλει όχι μόνο την εμπλοκή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά πολύ περισσότερο την ουσιαστική αποκέντρωση των υπηρεσιών υγείας με σαφείς αρμοδιότητες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Στο πλαίσιο των αρχών «της επικουρικότητας και εγγύτητας», η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και η πρόληψη πρέπει να αποτελεί αρμοδιότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Οι προτάσεις μας είναι:
- Συγκρότηση συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας σε επίπεδο δήμου, που να λειτουργεί με ευθύνη του δήμου και να αναπτύσσεται στο πλαίσιο ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας με τον συντονισμό και την επιστημονική εποπτεία του αρμόδιου Υπουργείου,
- Μεταφορά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση της ευθύνης διαχείρισης και ελέγχου του συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας,
- Διασύνδεση των δημοτικών δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας με το ασφαλιστικό σύστημα,
- Συνεργασία των γιατρών της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με όλες τις Κοινωνικές Υπηρεσίες σε επίπεδο δήμου,
- Πιστοποίηση των δημοτικών δομών που παρέχουν συμπληρωματικά υπηρεσίες υγείας, όπως τα ΚΑΠΗ, οι δομές «Βοήθεια στο σπίτι», τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων,
- Στήριξη στα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας και ίδρυση νέων με το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο, για την κάλυψη όλης της επικράτειας.
Στον τομέα της Κοινωνικής Πρόνοιας εντοπίζονται μεγάλα κενά στις κρατικές πολιτικές, όπως άλλωστε φάνηκε και από τον όξυνση της ακραίας φτώχειας στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η άσκηση ολοκληρωμένων κοινωνικών πολιτικών από την Αυτοδιοίκηση προϋποθέτει τη διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της και τη μεταφορά των συγκροτημένων δομών του κράτους στους δήμους.
Οι προτάσεις μας περιλαμβάνουν:
- Αποκέντρωση αποκλειστικών αρμοδιοτήτων στον κοινωνικό τομέα και μεταφορά των απαιτούμενων πόρων,
- Αξιοποίηση του ΕΣΠΑ 2014–2020 και χρηματοδότηση των δήμων από Εθνικούς Πόρους για την κατασκευή σύγχρονων τοπικών κοινωνικών υποδομών (Παιδικοί Σταθμοί, ΚΔΑΠ, ΚΔΑΠμεΑ, ΚΗΦΗ κ.λπ.),
- Εφαρμογή όλων των κοινωνικών προγραμμάτων σε τοπικό επίπεδο από τον αντίστοιχο δήμο, η σε εξαιρετικές περιπτώσεις από διαδημοτική συνεργασία ή σε συνεργασία με άλλους τοπικούς και κοινωνικούς φορείς υπό την αιγίδα του δήμου,
- Διασφάλιση της διατηρησιμότητας των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών από ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους.
Όσον αφορά στο Επισιτιστικό Πρόγραμμα και Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης:
- Οι Ο.Τ.Α. Α΄ βαθμού πρέπει να έχουν τον πρώτο ρόλο ως «Επικεφαλής Εταίροι» διότι πληρούν τα κριτήρια της εγγύτητας, της συμπληρωματικότητας, της ιδιαιτερότητας και της αποκέντρωσης, καλύπτοντας με το δίκτυο των χιλιάδων κοινωνικών δομών που διαθέτουν το σύνολο του πληθυσμού της χώρας.
Ως προς τα Προγράμματα Κοινωνικής Συνοχής:
- Διασφάλιση της συγχρηματοδότησης από ευρωπαϊκούς ή εθνικούς πόρους όλων των Κοινωνικών Δομών-Προγραμμάτων της πρωτοβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης με ταυτόχρονη διασφάλιση απασχόλησης του υφιστάμενου προσωπικού (Βρεφονηπιακοί Σταθμοί, ΚΔΑΠ, ΚΔΑΠμεΑ, Κοινωνικές Δομές Αντιμετώπισης της Φτώχειας, ΚΗΦΗ, Κέντρα Στήριξης ΡΟΜΑ και ευπαθών ομάδων, κ.ά.),
- Αξιοποίηση των πόρων του ΕΣΠΑ 2014-2020 για την περαιτέρω ανάπτυξη κοινωνικών δράσεων και παροχής υπηρεσιών κοινωνικής αλληλεγγύης.
Ειδικά για το πολύτιμο πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι», χρειάζεται άμεσα να εξασφαλιστεί η μονιμοποίησή του και η απορρόφηση του υπάρχοντος προσωπικού που είναι έμπειρο και το λειτουργεί με επιτυχία εδώ και τόσο χρόνια. Δεν είναι δυνατόν ένας τόσο σημαντικός θεσμός, που αποδεδειγμένα συνεισφέρει σε εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες σε όλη τη χώρα κοινωνικές και ιατρικές υπηρεσίες, να εξαρτάται από πρόσκαιρες χρηματοδοτήσεις. Είναι απαραίτητο να ενταχθεί στον κρατικό προϋπολογισμό και να χρηματοδοτηθούν νέες δομές σε δήμους που δεν έχουν το πρόγραμμα.
Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής
(Παιδικοί, Βρεφονηπιακοί Σταθμοί, ΚΔΑΠ, ΚΔΑΠμεΑ)
- Αλλαγή του συστήματος διαχείρισης της Δράσης «Εναρμόνιση Οικογενειακής και Επαγγελματικής Ζωής», στο πλαίσιο της αντίθεσής μας ως προς την πλήρη εξατομίκευση του voucher,
- Αύξηση του ετήσιου προϋπολογισμού του προγράμματος.
Για τα Άτομα με Αναπηρία εξακολουθεί να μην υφίσταται ένας κεντρικός σχεδιασμός από την κυβέρνηση προκειμένου να ληφθεί μέριμνα για τη χρηματοδότηση έργων υποδομής που θα διασφαλίζει την προσβασιμότητά τους. Παρά το ότι η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία κυρώθηκε από την ελληνική βουλή το 2012(ν.4074/2012), μόλις το 2017 ψηφίστηκαν οι πρώτες κατευθυντήριες γραμμές για την υλοποίησή της (με το ν.4488/2017).
Επιπλέον, συνεχίζουν να μην υπάρχουν επαρκείς δομές και υπηρεσίες:
- είναι τραγικές οι ελλείψεις σε κέντρα αποκατάστασης και αποθεραπείας,
- δεν υπάρχει πρόβλεψη για τη δημιουργία στεγών υποστηριζόμενης διαβίωσης ατόμων με αναπηρίες,
- ενώ δεν υπάρχουν προγράμματα επαγγελματικής ένταξης και κοινωνικής ενσωμάτωσης.
Έχουμε επισημάνει πολλές φορές στις ηγεσίες του υπουργείου Εργασίας ότι οι ίδιοι οι δήμοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν χώρους προστατευόμενης επαγγελματικής ένταξης για ευάλωτες κοινωνικά ομάδες όπως είναι τα ΑμεΑ και οι πρώην τοξικοεξαρτημένοι.
Όσον αφορά στην Παιδική Φροντίδα και την Υποστήριξη στην Οικογένεια η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει οργανώσει ένα μεγάλο δίκτυο δομών παιδικής φροντίδας και προσχολικής αγωγής. Το δίκτυο αυτό κινδυνεύει από την απαράδεκτη και αντίθετη με το ευρωπαϊκό κεκτημένο απόφαση για την υποχρεωτική ένταξη των προνηπίων 4-5 χρονών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Σήμερα απαιτείται διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της Αυτοδιοίκησης και όχι συρρίκνωση. Οι δημοτικοί Παιδικοί Σταθμοί και τα ΚΔΑΠ δεν πρέπει να υστερούν σε υπηρεσίες έναντι των ιδιωτικών όσον αφορά στο ωράριο λειτουργίας τους, τις εγκαταστάσεις και τις υπηρεσίες που παρέχουν στα παιδιά.
Προτάσεις:
- Άρση της νομοθετικής διάταξης για την υποχρεωτική ένταξη των προνηπίων 4-5 χρονών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση,
- Αλλαγή του κανονισμού λειτουργίας των Παιδικών Σταθμών, ιδιαίτερα ως προς τα ζητήματα των ημερών λειτουργιάς τους.
Απασχόληση και σχετικές πολιτικές
Είναι τραγικό ότι δεν αξιοποιείται από το κεντρικό κράτος το δυναμικό και η γνώση που υπάρχει στην Τ.Α. όσον αφορά στις τοπικές ανάγκες και στην τοπική αγορά εργασίας. Αντί αυτού, εμμένει στην αποκλειστική λειτουργία του απαρχαιωμένου ΟΑΕΔ ο οποίος έχει αποδείξει πολλαπλά ότι δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει και να προωθήσει τους ανέργους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ωφελούμενοι του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης που εξ’ αρχής, σύμφωνα με τις προβλέψεις του προγράμματος, όφειλαν να υποστηρίζονται στην εύρεση εργασίας, ώστεη λήψη του επιδόματος να καλύψει μόνο ευκαιριακά τις ανάγκες τους. Ως αρμόδιος φορέας ορίστηκε σε αυτό αποκλειστικά ο ΟΑΕΔ, ο οποίος ελλείψει Συμβούλων Απασχόλησης παρείχε ελάχιστες υπηρεσίες. Αντί αυτού, πολλοί δήμοι που ήδη είχαν αναπτύξει υπηρεσίες συμβουλευτικής στην απασχόληση, ανέλαβαν δυναμικά να υποστηρίξουν τους λήπτες του επιδόματος και να αποτρέψουν τον κοινωνικό αποκλεισμό που η επιδοματική πολιτική αναπόφευκτα φέρνει όταν είναι παρατεταμένη.
Η αντιμετώπιση της ανεργίας πρέπει να αλλάξει μοντέλο. Η αποκέντρωση αρμοδιοτήτων στον τομέα της απασχόλησης δίνει τη δυνατότητα παρεμβάσεων τοπικά, με γνώμονα τις ανάγκες και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της κάθε περιοχής. Ο ρόλος του ΟΑΕΔ πρέπει να περιορίζεται στη διαμόρφωση κεντρικών πολιτικών και στη τεκμηρίωση σε εθνικό επίπεδο μεγεθών και τάσεων για την απασχόληση. Οι δήμοι πρέπει να αναλάβουν ρόλο στο πλαίσιο ανάδειξής τους σε φορείς προώθησης της απασχόλησης, διασύνδεσης με επιχειρήσεις, διαμόρφωσης τοπικών στρατηγικών απασχόλησης ως κύριο μέσο καταπολέμησης της ανεργίας.
Οι προτάσεις μας:
- Συμβουλευτική υποστήριξη των ανέργων και εργαζομένων, προώθηση των ανέργων στην απασχόληση, τη δια βίου μάθηση και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και λειτουργίας δικτύου επιχειρήσεων,
- Κινητοποίηση και συνεργασία των τοπικών παραγωγικών και κοινωνικών φορέων, επικοινωνία των επιχειρήσεων της περιοχής με τις υπηρεσίες του δήμου με σκοπό την ενημέρωση των επιχειρήσεων για τις δυνατότητες χρηματοδότησής τους, τη συμβουλευτική υποστήριξή τους για την υποβολή φακέλων χρηματοδότησης, την υποστήριξη στην εξεύρεση προσωπικού, τη διοργάνωση ενημερωτικών συναντήσεων και σεμιναρίων σε ειδικά θέματα καθώς και στην ενημέρωση των επιχειρήσεων για τις δυνατότητες χρηματοδότησης για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης,
Σήμερα το οικονομικό μοντέλο στην Ελλάδα αλλάζει. Η οικονομική κρίση οδηγεί όλο και περισσότερους, κυρίως νέους ανθρώπους, στην ύπαιθρο και την απασχόλησή τους στον πρωτογενή τομέα. Η τάση αυτή, παρά το γεγονός πως γεννιέται από την κρίση και την ανεργία, μπορεί να αξιοποιηθεί ως ευκαιρία για την ανάπτυξη νέων αγροτικών και κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων σε δυναμικούς τομείς, όπως η βιοκαλλιέργεια. Μπορεί να αξιοποιηθεί ως ευκαιρία για το ξαναζωντάνεμα της υπαίθρου.
Για να συμβεί, όμως, αυτό απαιτείται η διαμόρφωση ειδικών προγραμμάτων ενίσχυσης των νέων παραγωγών, παροχής κινήτρων και επενδυτικών εργαλείων, και συγκεκριμένα:
- Θέσπιση ενός Αποκεντρωμένου Εθνικού Σχεδίου για τη μείωση της ανεργίας, με τους δήμους να επωμίζονται το ρόλο του εργοδότη εσχάτης προσφυγής, με την ενεργοποίηση προσλήψεων κάθε φορά που η ανεργία στη χώρα ξεπερνά ένα συγκεκριμένο όριο,
- Το Αποκεντρωμένο Εθνικό Σχέδιο για τη μείωση της Ανεργίας θα πρέπει να συμπεριλάβει την ευρύτερη εφαρμογή Τοπικών Σχεδίων για την Απασχόληση Ευπαθών Κοινωνικά Ομάδων και των Τοπικών Σχεδίων για την Απασχόληση με το στόχο με τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, μέσω της κινητοποίησης των τοπικών φορέων, με πεδίο αναφοράς τις τοπικές αγορές εργασίας,
- Ενίσχυση του θεσμού της κοινωνικής οικονομίας που συνεχίζει να έχει πολλές θεσμικές εκκρεμότητες, όπως είναι οι δημόσιες συμβάσεις με τις κοινωνικές επιχειρήσεις και η συμμετοχή των νομικών προσώπων στο εταιρικό σχήμα, ενώ δεν υπάρχει άμεση χρηματοδοτική ενίσχυση, απαραίτητη για να αναπτυχθεί και να αρχίσει να πλησιάζει τα επίπεδα στα οποία κινείται σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Στο συνέδριό μας πρέπει να πάρουμε ξανά απόφαση για όλα αυτά τα σημαντικά και κρίσιμα θέματα.
Πρέπει, όμως, να ομονοήσουμε και σε ένα αποτελεσματικό διεκδικητικό πλαίσιο.
Με δράσεις και πολιτικές που θα αναδείξουν την πρόταση και τα επιχειρήματα μας, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα μας. »