«Κάθε μία, κάθε ένας από εσάς είναι μια ξεχωριστή ιστορία για μένα, είναι μια ξεχωριστή ιστορία για το Μαρούσι. Σας ευχαριστώ θερμά για την παρουσία και την υποδοχή. Η μαζική σας συμμετοχή σήμερα σε αυτή τη μεγάλη γιορτή της δημοτικής μας Παράταξής, στέλνει ένα βροντερό, ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Μήνυμα αλλαγής στο Μαρούσι!
Είναι πιο σαφές από ποτέ, ότι μετά από 13 χρόνια, η πόλη μας είναι έτοιμη να γυρίσει σελίδα. Είναι έτοιμη να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο, με νέους ανθρώπους, με φρέσκες ιδέες και αντιλήψεις, και να προχωρήσει επιτέλους μπροστά. Και είμαι ευτυχής γιατί βλέπω εδώ σήμερα απέναντί μου ανθρώπους με δίψα για αλλαγή, ανθρώπους που έχουν αφήσει στο σπίτι τους τις κομματικές και πολιτικές τους ταυτότητες και βρίσκονται εδώ για να ενώσουν τις φωνές τους και τις δυνάμεις τους μαζί μας. Ανθρώπους από κάθε γενιά αλλά και από κάθε γειτονιά του Αμαρουσίου. Ανθρώπους που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα όσο τους συνδέει κάτι που υπερβαίνει όλα τα υπόλοιπα: Η αγάπη για το Μαρούσι. Κι αυτό το συναίσθημα είναι που ωθεί και όλους εμάς στο Ενωμένο Μαρούσι να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να δούμε την πόλη μας εκεί που της αξίζει. Μια πόλη ανθεκτική, ζωντανή, ανοιχτή και πολύχρωμη. Μια πόλη-πρότυπο για την οποία θα είμαστε όλοι υπερήφανοι.
Φίλες και φίλοι. Μπορούμε και καλύτερα και σίγουρα αξίζει στην πόλη μας κάτι καλύτερο. Και αυτό δεν είναι ένα απλό σύνθημα, είναι κάτι που όλη η πόλη το αισθάνεται, το συζητά, το χρειάζεται. Εδώ και 25 χρόνια που μεγαλώνω εδώ αλλά και από την πρώτη στιγμή που ανακοίνωσα την υποψηφιότητά μου, πήρα μια απόφαση. Να καταφέρω να ακούσω όσο το δυνατόν περισσότερους κατοίκους της πόλης μας. Να ακούσω ιδέες, παράπονα, γκρίνιες, προτάσεις, λύσεις. Να ακούσω τα όνειρά σας, να σας ακούσω να νευριάζετε, να διηγείστε τις δικές σας ιστορίες, να συγκινείστε.
Μιλάμε τους τελευταίους μήνες με πολλούς Μαρουσιώτες. Σε κάθε γωνιά της πόλης. Από το Πολύδροσο και τη Νέα Λέσβο μέχρι τον Άγιο Νικόλαο, το ΚΑΤ και τους Αγίους Αναργύρους. Και φυσικά από το κέντρο της πόλης μας μέχρι τα Ανάβρυτα, το Ψαλίδι, το Στούντιο Άλφα την Κοκκινιά, τον Σωρό, την Αγία Φιλοθέη. Ανθρώπους με πραγματικές αγωνίες για την εικόνα της πόλης τους, για την ποιότητα της καθημερινότητάς τους, για το πως μεγαλώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Συνάντησα για παράδειγμα, τυχαία στον δρόμο, στην Κοκκινιά, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων συνταξιούχων. Ο κύριος Κώστας και η κυρία Ειρήνη. Δύο γλυκύτατοι άνθρωποι που δεν τους λείπει η όρεξη για ζωή, η όρεξη για δραστηριότητες, η όρεξη να κάνουν πράγματα. Τους λείπουν όμως οι χώροι και δράσεις δημιουργικής απασχόλησης. Φωτεινοί χώροι που θα επιτρέψουν να έρθουν κοντά με τους γείτονές τους, και να περάσουν λίγο όμορφο χρόνο με τους ανθρώπους που έχουν ζήσει μια ζωή σε διπλανά σπίτια. Δεν χάνουν όμως τις ελπίδες ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα. «Χωρίς την ελπίδα, δεν ζεις», μου είπε ο κύριος Κώστας και όλοι ξέρουμε πόσο δίκιο έχει.
Από την άλλη, στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Ευτέρπης στον Ηλεκτρικό, μίλησα για ώρα με έναν νεαρό Μαρουσιώτη, ένα παιδί γέννημα-θρέμμα της πόλης που δραστηριοποιείται στον χώρο της εστίασης. Η αγωνία του είναι πως η πόλη μας θα γίνει ξανά μια πόλη ζωντανή, μια πόλη που θα μπορεί να προσελκύει επισκέπτες και νέους απ’ όλο το λεκανοπέδιο και να γίνει ένα σημείο αναφοράς στη βόρεια Αθήνα. «Ό,τι και να γίνει, εγώ μένω Μαρούσι», μου είπε και στο πρόσωπό του υπήρχε η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Στην περιοδεία στο Πολύδροσο με την υποψήφια μας, τη Δέσποινα Μαχαίρα που μας βλέπει σήμερα μέσα από την ζωντανή μετάδοση στο facebook, μια πραγματικά άξια νέα γυναίκα που ζει στην καθημερινότητά της τις δυσκολίες για άτομα με αναπηρία, διαπιστώσαμε ότι η πόλη είναι αφιλόξενη και εχθρική για τους συμπολίτες μας με κινητικά προβλήματα. Για ανθρώπους, που ξέρω καλά ότι δεν έχουν πολλές απαιτήσεις, που θέλουν απλά στην καθημερινότητα τους να τους αναγνωρίσει η πόλη ένα μονάχα δικαίωμα. Το δικαίωμα να μπορούν να κινούνται χωρίς εμπόδια και χωρίς κίνδυνο για την ασφάλειά τους. Αλήθεια, ας αναλογιστούμε όλοι οι υποψήφιοι. Πόσο κοστίζει το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια;
Μπορώ να σας μιλάω για ώρες για τις ιστορίες των ανθρώπων που συναντώ καθημερινά. Για την απογοήτευση και πολλές φορές για τον θυμό τους για όσα αντιμετωπίζουν στην πόλη και για τις εμφανείς ελλείψεις. Ξέρω καλά ότι δεν τα ακούτε για πρώτη φορά. Άλλωστε οι δικές τους ιστορίες, θα μπορούσαν να είναι και δικές μας ιστορίες. Αλλά για μένα τη μεγαλύτερη σημασία έχει ότι είναι άνθρωποι που δεν χάνουν την αισιοδοξία τους, που δεν χάνουν την ελπίδα τους και είναι άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται και θέλουν να παλέψουν για την αλλαγή.
Κι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο, αυτό είναι το διακύβευμα αυτών των εκλογών. Είμαστε έτοιμοι, είμαστε διατεθειμένοι να διεκδικήσουμε το καλύτερο για μας και τα παιδιά μας ή θα συμβιβαστούμε στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή και στον κυνισμό του «έλα μωρέ, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει»; Γι’ αυτό, σας ρωτώ όλες και όλους που είμαστε σήμερα εδώ. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε μία πόλη φτωχή από νέες ιδέες, φαντασία και δημιουργικότητα όπου στο προσκήνιο θα βρίσκονται πάλι «οι ίδιοι και οι ίδιοι»; Ή θέλουμε να κάνουμε μια νέα μεγάλη αρχή, ανοίγοντας το Μαρούσι σε νέα πρόσωπα και δίνοντας ευθύνες σε συμπολίτες μας με γνώσεις, εμπειρία και προ παντός όρεξη για δουλειά;
Συμβιβαζόμαστε με την ανοιχτή πληγή του κυκλοφοριακού που καταστρέφει την ποιότητα ζωής στην πόλη; Ή μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο βιώσιμης αστικής κινητικότητας για όλο το Μαρούσι; Ένα καινοτόμο, ρεαλιστικό σχέδιο με επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι τα αυτοκίνητα. Με ουσιαστική αναβάθμιση της δημοτικής συγκοινωνίας, με νέα οχήματα και με ανασχεδιασμό δρομολογίων αλλά και με συνεχή πίεση προς την Αττικό Μετρό για τη γρήγορη υλοποίηση του δεύτερου τμήματος της γραμμής 4 του μετρό.
Θέλουμε ένα Μαρούσι που μένει στις δάφνες του ολυμπιακού παρελθόντος και παραμένει στάσιμο χωρίς πλάνο ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια; Ή μας αξίζει μια πόλη που θα αποτελέσει και πάλι σημείο αναφοράς για όλο το λεκανοπέδιο, μια πόλη που θα αποτελεί ένα παράδειγμα επιτυχίας ισόρροπης ανάπτυξης με όχημα την καινοτομία και με συγκεκριμένο σχέδιο. Σχέδιο για το ΠΟΥ θέλουμε να πάμε ως πόλη και ειδικότερα, ΠΩΣ θα το πετύχουμε.
Συμβιβαζόμαστε να ζούμε σε μια πόλη που στο κρίσιμο πεδίο της καθαριότητας έχει μείνει πολύ πίσω με αποτέλεσμα να μην αρκεί η υπεράνθρωπη προσπάθεια των υπαλλήλων του δήμου; Με έλλειψη σαρώθρων και πλυστικών μηχανημάτων, βρώμικους κάδους και καμία προσπάθεια οργανωμένης ανακύκλωσης; Ή θέλουμε μια πόλη καθαρή, με ανανεωμένο στόλο ειδικών οχημάτων και πρωτοπόρα στην ανακύκλωση; Και εννοώ όχι μόνο χαρτιού αλλά και βιοαποβλήτων, όπως κάναμε στην περιφέρεια στον βόρειο τομέα και σήμερα δήμοι όπως τα Βριλήσσια και το Ηράκλειο να έχουν καφέ κάδους και η διαλογή γίνεται στην πηγή. Δεν γίνεται, φίλες και φίλοι, εν έτει 2019 να φορτώνουμε τα σκουπίδια και από το ΟΑΚΑ όπου κακώς εκεί γίνεται μεταφόρτωση και να πηγαίνουν για θάψιμο.Δεν είναι θέμα απλά οικολογικής συνείδησης, είναι θέμα και καλών πρακτικών που θα εφαρμόσουμε όπως αρμόζει σε μία σοβαρή πόλη.
Σας ρωτώ, φίλες και φίλοι, συμβιβαζόμαστε με σχολεία που έχουν σοβαρές ελλείψεις σε υποδομές ή παρουσιάζουν προβλήματα όπως το κτίριο του 16ου Δημοτικού Σχολείου του 10ου Νηπιαγωγείου ή του 5ο δημοτικού στον Άγιο Θωμά που το φτιάξαν οι παππούδες μας με τα χέρια τους;Συμβιβαζόμαστε θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια παιδιών και εκπαιδευτικών; Ή θέλουμε σχολεία με άριστες υποδομές που θα χαίρεσαι να τα ζεις; Σχολεία που θα παρέχουν και στα παιδιά όσων δημοτών δεν έχουν τη δυνατότητα να τα γράψουν σε ιδιωτικά, τις καλύτερες προϋποθέσεις για να συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία σε μια ηλικία που το σχολείο διαμορφώνει συνειδήσεις και τους πολίτες του αύριο.
Θέλουμε και αποδεχόμαστε έναν δήμο που θα επιλέγει τη διοίκηση και τους ανθρώπους του βάσει κομματικής επετηρίδας και του συστήματος που διοικεί το Μαρούσι εδώ και 13 χρόνια; Ή μας αξίζει μια ακομμάτιστη τοπική αυτοδιοίκηση που θα μετρά και θα αξιολογεί τους ανθρώπους της όχι με βάση τα κομματικά τους ένσημα αλλά με βάση την αξία και τη διάθεσή τους για προσφορά στην πόλη;
Ναι, και για να το πούμε πιο καθαρά. Έρχεται με την προβιά του καινούριου, το σύστημα που κυβέρνησε την πόλη τα προηγούμενα 13 χρόνια. Και μάλιστα με δύο διαφορετικές εκδοχές. Η επίσημη με κομματικό χρίσμα, η ανεπίσημη που ήθελε χρίσμα αλλά δεν πήρε και τώρα κάνει ότι δεν το ξέρει. Ας μη γελιόμαστε, είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος, το οποίο εσείς γνωρίζετε καλύτερα απ’ όλους τι μπορεί να προσφέρει. 'Η ότι είχε να προσφέρει το προσέφερε.
Και ας είμαστε ειλικρινείς και ξεκάθαροι.Θέλουμε άλλα 4 χρόνια από τα προηγούμενα 13; Ή θέλουμε πραγματική αλλαγή και επιτέλους νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με τα κοινά της πόλης; Θέλουμε να συνεχίσουμε τη διαχείριση της μιζέριας και τη μετατροπή της πόλης μας σε πεδίο εσωκομματικών συγκρούσεων που ζούμε το τελευταίο διάστημα ή θέλουμε να ανοίξουμε τα παράθυρα και να μπει φρέσκος αέρας ώστε να αναπνεύσει ξανά η πόλη μας;
Και ακούμε το τελευταίο διάστημα, για αριστερές ή δεξιές πολιτικές, για αριστερά και δεξιά διλήμματα από αυτούς που κουβαλώντας τα κομματικά τους χρίσματα, θέλουν να μεταφέρουν και στο Μαρούσι τον χειρότερο εαυτό του πολιτικού συστήματος και τη νοσηρότητα του διχασμού που ζούμε στη χώρα. Αλήθεια, αναρωτιέμαι, γιατί νιώθω ότι ζούμε σε μια παράνοια. Υπάρχουν αριστερά ή δεξιά προβλήματα σε μια πόλη ώστε να υπάρχουν αριστερές ή δεξιές λύσεις; Η ποιότητα της καθημερινότητάς μας, μπαίνει σε αριστερό ή δεξιό ζύγι; Απαιτείται κάποιου είδους αριστερή ή δεξιά κομματική σταδιοδρομία και νομιμοφροσύνη για να οργανώσεις μια πόλη καθαρή με συστήματα ανακύκλωσης, σύγχρονα πλυστικά και απορριμματοφόρα, που αναφέραμε πριν, και με φωτισμό που σέβεται το περιβάλλον όπως τα συστήματα LED;
Είναι μήπως αριστερό το να μεταμορφώσεις μια πόλη σε κέντρο πολιτισμού, προσελκύοντας παραστάσεις και καλλιτεχνικά δρώμενα και αναδεικνύοντας χώρους σαν αυτό που μας φιλοξενεί; Ή μήπως είναι δεξιό να δημιουργήσουμε νέες αθλητικές υποδομές σε μια πόλη που κατά τ’ άλλα επαίρεται ότι είναι ολυμπιακή; Και ναι είμαστε πλέον στο 2019, κι ας ξεφύγουμε από τις ιδεοληψίες τους παρελθόντος. Δεν είναι δεξιά πολιτική η σύμπραξη με τον υγιή ιδιωτικό τομέα για το καλό της πόλης και των ανθρώπων της. Είναι η αυτονόητη και ορθή πολιτική.
Και ναι, δεν είναι αριστερό να ζούμε σε μια πόλη που υπερασπίζεται τη διαφορετικότητα και σέβεται τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων και ειδικότερα των μειοψηφιών. Σε μια πόλη όπου η ισχύς του δικαίου θα υπερβαίνει το δίκαιο του ισχυρού. Είναι το αυτονόητο και είναι ζήτημα πολιτισμού. Ούτε από την άλλη, η ενδυνάμωση της τοπικής αγοράς που είναι σε πτώση εδώ και 13 χρόνια, ή οι αναπλάσεις και τα έργα υποδομών είναι δυνατό να μπαίνουν σε αριστερές ή δεξιές λογικές. Είναι πράγματα που έχει ανάγκη η πόλη. Και το γνωρίζουμε όλοι καλά
Και φυσικά, για να το πούμε πιο καθαρά, δεν θα μας λύσει ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Μητσοτάκης ή άλλος πολιτικός αρχηγός το συγκοινωνιακό πρόβλημα που πνίγει κατοίκους και επισκέπτες της πόλης μας. Ένα σοβαρό, λειτουργικό και κοστολογημένο σχέδιο χρειάζεται, με διαβούλευση φυσικά με τις τοπικές κοινωνίες.Απέναντι λοιπόν σε αυτούς που θέλουν να μας διχάζουν και που το μοναδικό τους άγχος είναι αν το βράδυ των εκλογών στον χάρτη της Αττικής, το Μαρούσι θα εμφανίζεται με γαλάζιο, πράσινο ή κόκκινο χρώμα, τους απαντάμε ότι το χρώμα δεν θα είναι ένα.
Θα είναι η πολυχρωμία πουθα συμβολίζει τον κάθε πολίτη αυτής της πανέμορφης πόλης, νέους και ηλικιωμένους, γυναίκες και άνδρες, ανθρώπους κάθε οικονομικής δυνατότητας, πολίτες που έχουν τη δουλειά τους στην πόλη μας ή απλά κατοίκους που μεγαλώνουν εδώ τα παιδιά τους. Θα είναι η πολυχρωμία που θα συμβολίζει την αγάπη για την πόλη, η πολυχρωμία της ανεξαρτησίας από κομματικά δεσμά και μικροπολιτικές επιδιώξεις, η πολυχρωμία που θα δώσει πνοή και θα ενώσει όλους τους Μαρουσιώτες. Και ήρθε η ώρα εδώ στο Μαρούσι να κάνουμε μια ειρηνική επανάσταση ενότητας. Να συζητήσουμε διεξοδικά για την πόλη μας, να διαφωνήσουμε, άλλοτε με ένταση άλλοτε με ηρεμία, να μη διστάσουμε να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα. Ας δείξουμε εμείς πρώτοι το παράδειγμα της φυγής προς τα μπροστά όπως σημαίνει το σύμβολό μας.
Φίλες και φίλοι, κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια πιο προσωπική αναφορά. Ξεκίνησα την ομιλία μου μιλώντας γι’ αυτό που δένει όλους εσάς σήμερα εδώ. Για τον συνδετικό κρίκο και αυτής εδώ της Παράταξης. Την αγάπη μας για το Μαρούσι. Επιτρέψτε μου να σας πάω λίγο πίσω, να σας μιλήσω για ποιο λόγο αγαπώ εγώ το Μαρούσι. Το Μαρούσι δεν ήταν για μένα ο τόπος που γεννήθηκα. Είναι ο τόπος όμως που επέλεξα να μεγαλώσω. Από την ηλικία των 17, όχι τόσα πολλά χρόνια πριν…, όταν κέρδισα την υποτροφία της σχολής δημοσιογραφίας του Αντέννα, κατέβηκα, στον σταθμό του Ηλεκτρικού. Η πρώτη μου γνωριμία ήταν η περιπλάνησή μου στην πλατεία Ευτέρπης, κατεβαίνοντας την Ερμού και φτάνοντας στην Πλατεία Κασταλίας και μετά στην Βασιλίσσης Σοφίας για να φτάσω στην Κηφισίας. Και το κοψα ποδαράτο από τον ΗΣΑΠ μέχρι τον Παράδεισο. Και αυτός ο ωραίος ποδαρόδρομος συνεχίζεται για 27 χρόνια.
Το Μαρούσι το αγάπησα για τις αντιθέσεις του. Τις βλέπουμε παντού. Το αγάπησα επίσης γιατί εδώ γνώρισα τον άνθρωπο της ζωής μου, την Τάνια. Γεννημένη στο Μαρούσι όπως και τα παιδιά μας πια, η Έφη και ο Πάνος. Εδώ, μπροστά στο εκκλησάκι των Ταξιαρχών, δώσαμε το πρώτο μας ραντεβού, εδώ, στους ιερείς των Αγίων Αναργύρων δώσαμε όρκους, εδώ στο Μαρούσι, στη γειτονιά μας στον Άγιο Θωμά, αποφασίσαμε να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Ναι, το Μαρούσι σήμερα μπορεί να μην είναι όμορφο με τους συμβατικούς όρους μιας ευρωπαϊκής πόλης. Αλλά έχει ανθρώπους που ομορφαίνουν τις γειτονιές του, την αγορά του, την καθημερινότητά του. Και το ξέρετε καλά ότι πίσω από κάθε σχέση αγάπης είναι κυρίως οι άνθρωποι. Και στο Μαρούσι, οι άνθρωποι του, είναι η κινητήριος δύναμη που δυναμώνει την αγάπη μας για την πόλη μας. Και η ελπίδα αυτών των ανθρώπων θα είναι η σπίθα που θα δώσει ξανά πνοή και επανεκκίνηση στην πόλη, που θα της δώσει τη δύναμη να αξιοποιήσει τις αστείρευτες δυνατότητές της.
Για μένα, φίλες και φίλοι, το Μαρούσι αποτελεί τον προορισμό μιας σταδιοδρομίας στα κοινά που πέρα από την ικανοποίηση για προσφορά στην πόλη και την εκτίμηση των συμπολιτών μου, δεν έχω να κερδίσω κάτι άλλο. Γι’ αυτό και είναι προσωπική μου επιδίωξη να είμαστε όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε τα βασικά ζητήματα της πόλης αλλά και να αναπτύξουμε τις βασικές προτεραιότητες μας, εφόσον οι δημότες μας κάνουν την τιμή να μας εμπιστευτούν τη διοίκηση της πόλης.Προσωπικό μου στοίχημα, είναι οι πρώτες 100 μέρες να αποτελέσουν ένα σημείο τομής όπου οι πολίτες θα νιώσουν μια αισθητή βελτίωση της καθημερινότητάς τους. Όπου οι πολίτες θα αισθανθούν ότι η πόλη ήδη κινείται προς τα μπρος. Γι’ αυτό και το πρόγραμμά μας θα είναι το πληρέστερο σε λεπτομέρειες και σχεδιασμό απ’ ότι έχει κατατεθεί σε προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες.
Είναι δε, κάτι παραπάνω από αυτονόητο, ότι αυτή η δουλειά, ότι αυτό το δύσκολο εγχείρημα, απαιτεί την απόλυτη αφοσίωσή μου. Θα κορόιδευα πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μου αλλά και τους πολίτες της βόρειας Αθήνας όπου έργα 150 εκατομμυρίων ευρώ και με την δική μου υπογραφή εξελίσσονται, με 21 εκατομμύρια ευρώ σε έργα μόνο για το Μαρούσι, θα κορόιδευα λοιπόν, αν έλεγα ότι θα μπορώ πλέον να ασκώ ταυτόχρονα και τα καθήκοντά μου και ως υποψήφιος Δήμαρχος και ως αντιπεριφερειάρχης. Για το λόγο αυτό, αύριο το πρωί, θα ενεργοποιήσω τις προβλεπόμενες διαδικασίες για την άμεση αποχώρησή μου από τη διοίκηση του βόρειου τομέα της Περιφέρειας Αττικής και θα αφοσιωθώ πλήρως στο Μαρούσι.Ναι, γνωρίζω καλά ότι δεν συνηθίζεται για υποψηφίους να παραιτούνται από τα προηγούμενα αξιώματά και προνόμιά τους αρκετά πριν από το προβλεπόμενο από τον νόμο διάστημα, αλλά οφείλουμε να είμαστε καθαροί και ειλικρινείς απέναντι τους πολίτες και να μην κρατάμε δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη.
Φίλες και φίλοι,
Ας αναλογιστούμε όλοι μας για μια στιγμή, πως φανταζόμαστε ιδανικά την πόλη που αγαπάμε τόσο πολύ μετά από τέσσερα ή οκτώ χρόνια. Πως φανταζόμαστε τους ίδιους μας τους εαυτούς, πως φανταζόμαστε το Μαρούσι που θα θέλαμε να μεγαλώσουν και να ανοίξουν τα φτερά τους τα παιδιά μας; Σας καλούμε να έρθετε μαζί μας. Να ενώσουμε όλοι μαζί τις δυνάμεις μας, εδώ στο κοινό μας σπίτι, στο Ενωμένο Μαρούσι. Θα είναι μια πορεία, όχι χωρίς λάθη, προβλήματα και διαφωνίες. Με μάχες που ίσως χάσουμε, αλλά δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό, όσο δύσκολες κι αν είναι. Και πάντα προχωρώντας μπροστά με αταλάντευτη πίστη στις δυνατότητες του τόπου μας, με σταθερή πυξίδα το σχέδιό μας, με εντιμότητα και με ειλικρίνεια. Ώστε, μετά από τέσσερα χρόνια, όταν θα έρθει η ώρα του λογαριασμού, όταν τα λόγια θα έχουν μετρηθεί με τις πράξεις, να σταθώ πάλι απέναντί σας και να μπορώ με αξιοπρέπεια να σας κοιτάζω στα μάτια. Όπως κάνω σήμερα σε αυτή τη μεγάλη γιορτή της Παράταξής μας, που ζητώ τη στήριξή σας, την εμπιστοσύνη σας, την ψήφο σας στις 26 Μαΐου 2019.
Ξεκινάμε σήμερα τον αγώνα μας με μεγαλύτερη πίστη με μεγαλύτερη ορμή.Σας ευχαριστώ. και με τη νίκη.Συνοδοιπόροι σε αυτόν τον αγώνα οι υποψήφιο δημοτικοί σύμβουλοι μας. Ο καθένας με την αξία και την ιστορία του. Υποδεχτείτε τους».